Els Vandenbussche is niet enkel aan het Atheneum afgestudeerd, ze is ondertussen ook al meer dan achttien jaar een gevestigde waarde binnen het lerarenkorps. Toen ze er kort na haar hogere studies als wiskundelerares aan de slag kon, twijfelde ze geen moment. “Terugkeren naar mijn oude school stond hoog op mijn prioriteitenlijstje. Ik geloofde als geen ander in het kwaliteitsvolle onderwijsprogramma en beleefde er op de schoolbanken zelf een erg mooie tijd.”
Een job in het onderwijs? Een vroege roeping!
Veel jonge meisjes dromen van een job als kapster of verpleegster. Els Vandenbussche niet. Zij wist al op zeer vroege leeftijd dat ze in het onderwijs aan de slag wou. “Eerst wilde ik kleuterjuf worden, daarna juf in de lagere school en nog later wiskundelerares in het secundair onderwijs”, vertelt Els. “Eventjes heb ik met de gedachte gespeeld om universitaire studies te volgen, maar dat was iets te hoog gegrepen voor mij. Tijdens mijn vijfde en zesde jaar volgde ik acht uur wiskunde per week, maar ik heb me die twee laatste jaren wel harder moeten inzetten dan de vorige jaren om te slagen. Ik besefte toen dat universitaire studies niet haalbaar zouden zijn en op aanraden van mijn wiskundeleerkracht ben ik gestart met mijn aggregaatstudies aan het toenmalige HPI Brugge, nu Howest. Ik koos er vanuit mijn persoonlijke interesseveld voor de keuzevakken wiskunde, fysica en Niet-confessionele Zedenleer (NCZ), drie vakken die mij tijdens mijn middelbare studies het meest konden boeien.”
Oost west, thuis best
Na haar hogere studies pendelde Els eerst nog een jaartje heen en weer tussen haar toenmalige thuisbasis Koksijde en twee scholen in Torhout en Koekelare, maar daarna kon ze als wiskundeleerkracht aan het Atheneum Veurne aan de slag. Els: “Na één jaar als leerkracht te hebben gewerkt op twee andere scholen, kreeg ik een telefoontje van de toenmalige directeur van het Atheneum. Ik kon er als wiskundeleerkracht starten en ik kreeg een lesurenpakket van achttien uur aangeboden. Alhoewel ik ook in het KTA van Koekelare kon aanblijven, hoefde ik niet lang over dat voorstel na te denken. Ik keerde met veel plezier naar mijn oude school terug. Ik had er immers zelf een kwaliteitsvolle opleiding genoten en er een mooie tijd beleefd. Lesgeven op mijn oude school stond dan wel hoog op mijn prioriteitenlijstje aangeschreven, maar het voelde in het begin toch vooral onwennig aan. Plots stond ik als collega te midden van mijn oude leerkrachten. Het heeft heel lang geduurd vooraleer ik hen bij hun voornaam kon én durfde aan te spreken.”
Wiskundeleerkracht pur sang
“Na een jaartje kreeg ik in Veurne een voltijdse functie te pakken. Van bij de start heb ik er altijd wiskundeles gegeven, maar ik heb ook nog één jaartje aanvullend enkele uren NCZ gegeven. Dat lag mij niet helemaal. Een leerkracht NCZ moet een beetje psycholoog kunnen zijn en dat lukte mij niet. Wiskunde is mij daarentegen op het lijf geschreven. Ik put het meest voldoening uit mijn vak wanneer ik er in slaag de leerlingen de materie te doen begrijpen. Dat is wat me uiteindelijk ook zo sterk aantrok tot het vak als leerkracht. Als leerkracht moet je alles doen binnen je mogelijkheden om je leerlingen te doen slagen. Dat is nu eenmaal onze job. En dat houdt in dat je van de geijkte paadjes moet durven afwijken. Ik blijf voortdurend op zoek naar nieuwe manieren om iets over te brengen, daar kan ik echt mijn hoofd over breken. In de mate van het mogelijke geef ik mijn leerlingen tijdens de middagpauzes bijles en tijdens de examenperiode ben ik ‘s namiddags op school aanwezig voor die leerlingen die nog vragen willen stellen voor het examen. Ik ben dan wel niet de meest strenge leerkracht, misschien zou ik soms wel wat strenger kunnen zijn, maar ik ben boven alles een zeer geduldige leerkracht. Dat is ongetwijfeld één van mijn sterkste punten als leerkracht. Binnen mijn vak mis ik soms wel wat creativiteit, maar tijdens de jaarlijkse projectdag of GWP kan ik dat voor een stuk compenseren door creatieve workshops te geven. Dat engagement naar de school toe vind ik belangrijk. Voor de school ben ik sowieso echt wel bereid om veel te doen. Soms komt die zelfs voor al de rest, dan moet alles eventjes wijken, zelfs mijn kinderen. Maar dat kan ik dan natuurlijk wel weer ruimschoots goedmaken tijdens de zomervakantie.”
Creatieve geest en warme moederfiguur
Achter de façade van de ernstige wiskundeleerkracht schuilt ook een warme moederfiguur met een creatieve geest. Els heeft twee zonen, Jens (13) en Yorben (7) en een dochter Yana (11). Haar twee jongste kinderen zitten op de lagere school in Veurne, haar oudste zoon verliet de school twee jaar geleden, omdat zijn drukke turnactiviteiten niet langer afgestemd konden worden op de dagelijkse verplaatsingen van haar woonplaats Gistel naar Veurne. “Kinderen hebben altijd op mijn wenslijstje gestaan. Ik kon me geen leven zonder kinderen inbeelden. De voorbije jaren bestond mijn leven voornamelijk uit werken voor school, het runnen van het huishouden en zorgen voor de kinderen. Naarmate mijn jongste zoon ouder werd, is er opnieuw tijd voor mezelf vrijgekomen. Dat is ongetwijfeld voor veel jonge moeders herkenbaar. Dan ben ik gestart met het volgen van creatieve workshops en sinds drie jaar dans ik terug. Ik kom uit een creatief nest en zodra ik er tijd voor heb zonder ik me graag een hele dag af om me met een artistiek projectje bezig te houden. Dan vergeet ik even de wereld rondom me en kan ik me daar helemaal in verdiepen.”
Tekst: Vanessa Vanhove