Terug naar ’t Atheneetje na 20 jaar
Op een luie avond, in mijn zetel, Facebook checken. Een bericht in de groep ‘9-promoties Atheneum Veurne’. (Ja, ja, ik behoor tot de promotie, van het geweldige - door the-Purple-Prince-himself-bezongen- jaar 1999.) ‘Binnenkort reünie, en wij worden extra in de bloemetjes gezet.’ Wie komt er ook?’ Even denk ik na,… 20 jaar, amai, 20 jaar. Ik was nog geen 20 jaar toen ik afstudeerde. Dat is toch een hele tijd.
Sommige klasgenoten heb ik na het Atheneum nog wel gezien of zijn mijn digitaal vriendje. Via sociale media weet ik van de meesten wel wat ze nu doen als beroep, hoeveel kinderen ze hebben, waar ze wonen. Weinig geheimen op dat vlak, in het digitale tijdperk, maar ik ben heel benieuwd om hen nog eens terug te zien. Niet verwacht, maar blijkbaar ook bij de anderen eenzelfde gevoel. Velen reageren dat ze zullen komen. Daar ga ik naartoe!
‘Hoe moet je inschrijven, hoe zit dat in elkaar?’. Gelukkig is Rosaline M al die jaren trouw lid gebleven van de Bond en ze post alle praktische info op de groep. Nu afwachten. Toch ook wel spannend. Niet met iedereen had je een even vlot contact op de middelbare school. Toch?
Zondag 27 januari 2019, was de dag. Blijkbaar steeds de laatste zondag van januari.
De receptie vindt plaats in de refter. Ik weet nog wel waar de refter is en ga vlotjes naar binnen langs de ingang voor de fietsers. Oh, geen fietsenrekken meer, maar een heel kleurrijk gebouw en een speelplaats waar vroeger de paviljoentjes stonden. Ben blij te zien dat die kleine barakjes weg zijn, want die waren ‘in onze tijd’ al dringend aan vervanging toe. Ook al ziet een deel er helemaal anders uit, het andere deel voelt onmiddellijk heel vertrouwd aan.
Persoonlijke herinneringen stromen binnen. Hoe we elke speeltijd sigaretten rookten op de wc’s, mijn brommertje, hoe mijn trui ooit vuur heeft gevat op de “chauffage” van Meneer Denorme, hoe we vruchteloos probeerden te ontsnappen langs het kleine raampje in het ‘nieuwe’ gebouw…
Al vrij snel word mij duidelijk dat het niet echt de bedoeling was om de fietseningang te gebruiken, want behalve een ouder koppel dat de jaarlijkse gewoonte heeft om naar de reünie te komen, is er niemand te bespeuren in de refter. Dan maar naar de hoofdingang. Door de ramen zie ik klasgenoten! ‘Hoe geraken jullie daar’? Helemaal rond, langs buiten, naar de hoofdingang. Daar staat Meneer Maes ons te ontvangen.
Daar staat de rest ook! Ik had verwacht dat ik bij sommigen heel hard moest nadenken over hun naam of dat ik hen niet zou herkennen, maar eigenlijk ziet iedereen er nog gewoon hetzelfde uit. Een iets oudere versie van die 18-jarigen. Een oprecht blij weerzien. Dat klein beetje schrik dat er geweest was, lijkt onterecht.
Indien gewenst, mogen we een rondleiding volgen in de (nieuwe) gebouwen van de school. Uiteraard willen we in onze school gaan rondneuzen. Over sommige delen moeten we heel hard nadenken. Hoe zag het er hier vroeger uit? Wat was hier vroeger? Waar waren de kleedkamers van de oude turnzaal? Andere stukken daartegen zijn heel herkenbaar. Vooral bepaalde details zijn na al die jaren ongewijzigd gebleven en net die kleine dingen vallen ons op. Het kleine witte bordje ‘secretariaat’ boven de deur, die toen ook al oubollig overkwam, hangt er nog steeds. De kast met glazen deuren, waar vroeger boeken in stonden, staat er nog steeds en doet nu dienst als kast voor de verloren voorwerpen. Hoe lang staat die al in de gangen van de school?
Bij de verschillende lokalen hoor je iedereen rondom je zeggen welk vak, van welke leerkracht ze hier les hebben gevolgd en aan welke bank ze zaten. Straf toch, na 20 jaar.
Samen met de verschillende lokalen komen ook de herinneringen aan de verschillende leerkrachten terug. Over bepaalde leerkrachten wordt er gediscussieerd… Leeft die nog? Maar uiteindelijk kunnen we consensus bereiken. Sorry aan diegenen die we al dood waanden. Aan de leerkrachten die er ondertussen niet meer zijn, wordt liefdevol teruggedacht.
Na de rondleiding, terug naar de refter. De receptie begint. Samen een glas drinken en nog meer herinneringen ophalen. Allemaal fijne herinneringen. Hoedjesdag en de Kwâ-betters passeren uiteraard de revue. Ons Atheneum was een warm nest, zoveel is duidelijk. Waarom zouden we opnieuw 10 jaar wachten om nog eens samen te komen? Dit voelt zo fijn. Nog 2 jaar en wij worden allemaal 40, dat is pas een reden om elkaar nog eens te treffen. Er worden afspraken gemaakt, om dan terug samen te komen. Delphine M, niet vergeten, hé!
Slechts een klein deeltje van de groep blijft voor de maaltijd. De rest moet terug naar de dagelijkse realiteit, naar de kinderen, naar de plichten. De zes die blijven, gaan zitten. We voelen ons goed, want wij zijn hier ‘de jonge snaken’.
Opeens wordt er gespeecht. Van elke 9-promotie komt er iemand aan het woord. Ola, probleempje, van ons groepje heeft er niemand iets voorbereid. En niemand ziet het zitten om nog last minute een speech te verzinnen. Het is heerlijk om te luisteren naar de verhalen van weleer, van de andere promoties. Dingen die je enkel kan begrijpen wanneer je deel hebt uitgemaakt van ons Atheneum. De verschillende anekdotes over hoedjesdag, over Meneer Winnock doen de zaal meermaals hardop lachen en applaudisseren.
De maaltijd die ondertussen wordt geserveerd is uiterst verzorgd en lekker. Maar toch missen we iets,… Er is niemand die ons vraagt ‘Moet er nog sause zie?’
Maar, het moet gezegd, de wijn aan onze tafel vloeit vlot en de gezelligheid stijgt. Het is een oude gezelligheid, onder oude vrienden. Op het einde van de dag maken we een eindbalans op. Meer lege flessen wijn, dan het aantal personen, rond de tafel…
Hartelijk bedankt aan de Bond voor de organisatie.
It was a party, like it was 1999!
Na enkele weken een vraag of we geen tekstje willen schrijven voor De Schakel? Misschien moeten we het gebrek aan speech wel goedmaken? Dus, na het oppeppen van mezelf, om hier gewoon aan te beginnen, merk ik, dat ik veel plezier beleef aan het schrijven van deze tekst. Ook ‘schrijven’ is lang geleden…
Nele Deblieck
Promotie 1999
Economie-Moderne Talen
Fotocredit: Eddy Bonte