Tijdens het surfen (op de computer welteverstaan: ook ouderlingen doen dat soms, weze het met bedachtzame tred), kwam ik in het Braziliaanse regenwoud terecht bij een Indiaanse Amazonestam, die geen woorden kent om de tijd aan te duiden en alleen maar spreekt over “dag en nacht” en “het regenachtige en het droge seizoen” en ook geen leeftijd kent: bij de start van een nieuwe levensfase kiezen zij een nieuwe naam. Alras kwam ik tot het besluit, dat zij allicht gelukkiger zijn dan wij!
Ik verklaar mij nader! In onze Westerse maatschappij (of beschaving?) is de tijd een genadeloze tiran.
Het begint al bij je geboorte, bijvoorbeeld 1 april 1936: die datum wordt dan als ijkpunt gebruikt voor heel je leven. Het gaat verder met de eindeloos herhaalde kreten: als ik 12, 16, 18, 21 zal zijn, dan... (wij willen toch zo graag zo snel mogelijk zogezegd volwassen zijn...) en dan, gedurende decennia, het ongeduldig gesnauw: “Ik heb nu geen tijd en morgen ook niet en overmorgen misschien” tijdens je al dan niet succesvolle loopbaan... en dan, vanaf je pensioengerechtigde leeftijd: die eeuwige litanie over 20, 30, 40... jaar geleden: “In onze tijd” en dan, ten slotte, worden wij minutieus in de tijd samengevat via onze geboorte- en sterfdatum...
Wat wil ik hiermede nu aantonen? Wel, dat het geen zin heeft wanhopig de dagen op de kalender te tellen en radeloos op je uurwerk te staren naar de voorthollende wijzers, want “Tempus irreparabile fugit“ en daar kunnen wij, pietluttige schepseltjes in dat immense heelal, niets aan veranderen! Je bent er, hier en nu, en jouw en mijn tijd zijn een geschenk van de eeuwigheid en van zo’n waardevol geschenk moet je genieten: sluit dus een eervolle overeenkomst met de tijd!
En die tijd is inderdaad vol vraagtekens en uitroeptekens... en die vraagtekens in je levenstijd (dat is dus de tijd, waarin je op dit minuscule aardbolletje rond kruipt, -huppelt, -holt, -strompelt...) hopen uiteraard op oplossingen, en bij een goede oplossing mag je gerust een uitroepteken plaatsen! En die tijd kan gerust ook je bondgenoot zijn, want Pericles (Grieks politicus, 470- 429 voor Chr.) zei reeds: “De tijd is de verstandigste raadgever” en Ovidius (Romeins dichter, 43 voor-18 na Chr.) schreef reeds: “De tijd is de beste heelmeester”. Maar vergeet ook nooit van het heden, ik herhaal: de tijd van nu...nu...nu..., te genieten, want ook Horatius (Romeins dichter, 65-8 voor Chr.) had gelijk: “Terwijl wij praten, glijdt de tijd ons tussen de vingers: pluk de dag!”.
Frans Maes