Wie is Piet Vergison?
Ik ben een geboren Bruggeling en woon in de Brugse deelgemeente Assebroek. Ik doorliep de RMS van Assebroek en het K.A. Sint-Michiels om af te studeren als regent Nederlands, geschiedenis en Engels
aan de Rijksnormaalschool te Brugge. Mijn eerste stappen als leraar zette ik in Blankenberge en aan de Verpleegsterschool van Oostende. Op 1 september 1979 landde ik in ons Atheneum Veurne! In 1977 trouwde ik met Carine Vermeulen, onderwijzeres van beroep, en
in 1978 werd ik voor het eerst vader. Zoon Jan werkt als sociaal assistent voor de Bond Moyson en dochter An (1982) is lesgeefster aan de HoGent. Zij breidden
inmiddels de GO-familie uit met Staf, Lisa en de tweeling Lowie en Senne.
Wat is je speciaal bijgebleven?
De vele jaren schooltoneel met de spontane inzet van zeer veel collega’s. Ik begon als regisseur met de steun van Liliane Logie, later met de onvergetelijke coregisseur Paul Peeren. En vooral niet te vergeten, de dames van
het secretariaat, Monique Cnockaert, Nicole De Meirleir en Hilde Gouwy, die ons altijd op alle vlakken hebben ondersteund. Jarenlang was de zaal van de Basisschool aan de Brugsesteenweg op de Nieuwstad onze ‘toneelzaal’ (nvdr.: nu de Sportplaneet genoemd). Vooral de opvoeringen van “De koning van Katoren” en “Eric of het kleine insectenboek” zijn me bij gebleven. Er stonden tot dertig leerlingen op het toneel.
De spontaneïteit en de ongedwongenheid die ons Atheneum kenmerken, zorgden er ook voor dat ik na een gesprek met directeur Oreel én collega Simonne
Masschelein mee aan de wieg kwam te staan van de GWP van de 1ste graad: Villers-Sainte-Gertrude, Bütchenbach en Marcourt waren de voorlopers van de huidige GWP- traditie (GWP = Geïntegreerde Werkperiode).
Ben ik in schoonheid kunnen eindigen? Ja, door het kortstondige project Middenschool ‘Noordduinen’ in Koksijde. Daar heb ik aan den lijve kunnen ondervinden dat het samengaan van de 1ste graad secundair met het basisonderwijs heel aangenaam en verrijkend is en vele perspectieven biedt.
Iets doet me vermoeden dat je ook als gepensioneerde het “begeleiden” nog altijd niet kan laten.
Inderdaad, ik steek nu mijn vrije tijd in de begeleiding van blinde boogschutters. Het komt erop neer dat ik mijn boogschutter via informatie als “7 punten op 3 uur” de impact van zijn pijl in de doelschijf duidelijk maak (zie “De Straffe Boog” (www.straffeboog.be). Tenslotte ben ik bezig met avondschool Frans, de vele reizen naar Frankrijk en leuke activiteiten met de kleinkinderen.
Hoe denk je terug aan je leraarschap en je leerlingen?
De leerlingen? Met vallen en opstaan leerde ik
voor elke leerling de deur op een kier te laten: nogal wat leerlingen waarvan ik me afvroeg wat er van hen zou terechtkomen, zijn na enkele jaren opengebloeid;
niet te beroerd te zijn om in de klas toe te geven dat ook ik soms foutzat;
dat humor en een kwinkslag in de les heel wat spanning kan verlichten.
Het was niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ik heb ondervonden dat juist die leerlingen met wie ik het meest in discussie ging, zich achteraf nooit te beroerd hebben gevoeld om goedendag te zeggen of een gesprek aan te gaan.
Aan “’t Atteneetje Veurne”, bedankt voor de leuke jaren!
Tekst en foto: Dirck Defever