Beste Carmen, breng de lezers je loopbaan eens voor de geest.
In 1972 begon ik als leerkracht aan het Atheneum Diksmuide, waar ik zelf oud-leerling van ben. Na een reeks interims, startte ik in september 1977 definitief aan het Atheneum Veurne als lerares Nederlands in de eerste graad. Als moeder van drie besloot ik vrij snel om deeltijds te werken, een beslissing die ik me nooit heb beklaagd. Op die manier had ik naast delesvoorbereidingen en het verbeterwerk, ook alle tijd voor mijn gezin.
Je zonen, de gebroeders Tourlousse, zijn ook oud-leerling van ons Atheneum. Wat is er van hen geworden?
Dieter (promotie 1997) werd bio-ingenieur. Hij woont in Tsukuba, ten noorden van Tokio, en verricht onderzoek in een wetenschappelijk onderzoekcentrum van de Japanse overheid. Hij is getrouwd met Maki Kosaka en vader van Toma. Tweelingbroer Jochen (ook promotie 1997) werd licentiaat Lichamelijke Opvoeding, hij woont te Schaarbeek en werkt als assistant-manager in het sportcentrum van het Europees Parlement. En Matthias, onze jongste, (promotie 1999) werd Handelsingenieur Solvay; hij werkt in Kuala Lumpur (Maleisië) voor
de Amerikaanse firma Eastmann. Hij is getrouwd met Marjolein Decleer en is vader van Yara en Leander.
Hoe kijk je terug op je loopbaan als lerares aan ons Atheneum?
Altijd blijf ik met héél veel plezier terugkijken op mijn tijd als leerkracht te Veurne. Het was er erg fijn lesgeven, want onze leerlingen waren één voor één pareltjes.
Ik denk dat ik mag zeggen dat ik altijd een goed en warm contact heb gehad met “mijn” leerlingen. Eén leerling zal me zeker altijd bijblijven. Het was in een eerste jaar en die leerling zat steeds op de eerste rij. Zodra ik een vraag had gesteld of iets had uitgelegd, draaide hij zich steevast om en vroeg de medeleerlingen: “Wat heeft ze gezegd?” Hij deed dat niet om vervelend te doen, maar had gewoon moeite om aandachtig te luisteren. Collega Jo Bodein zal zeker weten over wie ik het heb. Ik heb met de eerstejaars verscheidene leesmarathons georganiseerd. De opbrengst werd geschonken aan een goed doel, zoals de MS-liga, een hulpproject in Mexico of het opleidingscentrum voor blindengeleidehonden. Altijd kon ik rekenen op de enthousiaste medewerking van de leerlingen. Ook de schoolreizen naar pretparken blijven me bij. Onze leerlingen amuseerden zich rot en wij, de begeleiders, kregen om de haverklap te horen hoe fantastisch ze het er vonden.
En nu, het leven van een gepensioneerde?
Sedert ik met pensioen ben, maken mijn man (Willy Tourlousse) en ik bijna dagelijks een wandel- of fietstocht.Ook een uitstapje naar “Le Nord” staat regelmatig op het programma en aangezien twee van onze zonen inAzië wonen, maken wij af en toe een reisje naar Japan en Maleisië. Ook nu nog blijft voor ons de zomervakantie een topper: dan zijn immers al onze kinderen en kleinkinderen samen in België. Opa en oma dolgelukkig! Met vroegere collega’s komen we af en toe samen.Telkens worden talloze prettige herinneringen aan ons atheneetje opgehaald. Om af te sluiten: ik ben altijd héél gelukkig geweest in het Atheneum. Als ik mijn oud-leerlingen een raad mag geven: stuur jullie kinderen in volle vertrouwen naar het Atheneum. Ze zullen er afstuderen als volwassen mensen met een ruime bagage om het verder in het leven te maken. Dank, de school zal gelukkig zijn met deze publiciteit! (van een ervaringsdeskundige en ouder)
Tekst en foto: Dirck Defever